Od czasu do czasu nachodzi mnie taki koszmar, że w natłoku zajęć własnych, dodatkowych i obowiązków ponadnormatywnych gubimy dzieci. I nie możemy ich
CZY JEST SENS WYCHOWYWAĆ DZIECI?
Pisałam ostatnio na fejsbukowym fanpejdżu o mojej roli w wychowywaniu Potwornych Potworów. Rola matki to nie je bułka z masłem, o nie… Trzeba być jednocześnie poganiaczem wielbłądów, naczelnym krzykaczem, czasem (rzadko! stosujemy zimny wychów :P) przytulaczem. Nade wszystko jednak jestem suflerem, podpowiadaczem, dyktatorem i sprawdzaczem.
Sprawdzam wszystko: od zeszytów, poprzez maile, ciepłe gacie, śniadania, klucze i inne. Czasem sobie myślę, że może jakbym raz, drugi czy trzeci nie sprawdziła, to może by się w końcu nauczyli pamiętać. Ale nie – kiedy wyłączam opcję sprawdzacza, zapanowuje taki chaos, że mnie jasny ch… strzela. I znów przełączam się na tryb właściwy.
JAKI JEST SENS WYCHOWYWANIA DZIECI?
Zastanawiam się czasem, czy to moje wychowanie Potwornych ma jakikolwiek sens? Przypomniała mi się ostatnio historyjka z samych początków edukacji szkolnej Potworka. Dziecię od maleńkości było przekochane i z gatunku tych niesprawiających problemów. Tymczasem pewnego wieczora…
– Mamoooo, ja zapomniałem Ci coś powiedzieć – wielkie czarne oczy, z rzęsami tak długimi, że zazdrości mu każda baba, wpatrzyły się we mnie niewinnie, a małe rączki zaczęły nerwowo skubać brzeg kurtki.– Co takiego? – zapytałam zainteresowana, ponieważ skrucha to rzadkie uczucie u Potwora Mniejszego.
– Bo ja zapomniałem ci powiedzieć, że dostałem uwagę.
Hmmm… szkoła trwała niecałe 2 miesiące, a Potworek już z uwagą…Potworowi Starszemu zajęło to niemal 3 lata.
– Uwagę? A za co?
– Bo ja napisałem na piórniku koleżanki długopisem…
– I zniszczyłeś koleżance piórnik?
– No tak… ale…
– To nie wszystko?
– Nie…
– To co ty tam napisałeś? – Potworek spuścił niżej głowę, choć wydawało mi się, że już niżej się nie da i odpowiedział mamrocząc pod nosem – napisałem „wa”.
– „Wa”? Przecież to nie jest brzydkie słowo? Nieładnie tylko, że zniszczyłeś koleżance piórnik.
– No tak – zaświergotał Potworek nieco radośniej – tylko Kasia napisała tam wcześniej „kur”.
Kur… tyna!
Jak już pisałam w poprzednim poście, ostatni łikend był wyjazdowy. Postanowiliśmy odwiedzić znane miasto na literę S. Dla mnie podróż trochę sentymentalna – od
